Το άρθρο αυτό της Ειρήνης Προμπονά είναι αναδημοσίευση από το Cyclades Open.
Όταν χτύπησε το τηλέφωνο στις 07:30 το πρωί της Τετάρτης 31 Ιουλίου, η κυρία Βάσω μου ανακοίνωσε γεμάτη χαρά πως ο γερανός ετοιμάζεται να κατεβάσει την κεραία. Πριν από ένα μήνα περίπου ήταν εκείνη που είχε δει έκπληκτη τον πυλώνα να ορθώνεται μπροστά στο παράθυρο της κουζίνας της.
Από εκείνο το πρωινό της 15ης Ιουνίου και για περισσότερο από ένα μήνα το Καστράκι σήκωσε…δική του «κεραία» κι άρχισε να εκπέμπει ένα σήμα διαφορετικό από εκείνο ενός παραθαλάσσιου νησιωτικού οικισμού παραδομένου στην θερινή ραστώνη.
Μέσα σ’ αυτό το μικρό, ομολογουμένως, χρονικό διάστημα, δεν υπήρξε ούτε μια μέρα που να μην ασχοληθούν οι κάτοικοι με την κεραία. Συναντήσεις, διαβουλεύσεις, τηλεφωνήματα, συντονισμός, έρευνα στο διαδίκτυο για παρόμοιες περιπτώσεις, συλλογή υπογραφών, καταγγελίες, νόμοι, νομολογίες, παρέμβαση στο δημοτικό συμβούλιο, προσφυγή στην δικαιοσύνη, επαγρύπνηση.
Μέσα σ’ αυτό το μικρό χρονικό διάστημα άνθρωποι που δεν γνωριζόντουσαν (όλοι) αρκετά μεταξύ τους, χωρίς να προϋπάρχει κάποια ιδιαίτερη οικειότητα, ενώθηκαν από την πρώτη συνάντηση, οργανώθηκαν και λειτούργησαν με τρόπο που θα ζήλευαν ακόμα και οι πιο έμπειροι.
Εκείνη τη μέρα που έφτασα στο οικόπεδο της κεραίας και είδα το πανό διαμαρτυρίας να βρίσκεται κρεμασμένο στην είσοδο και τους κατοίκους να έχουν διακόψει τις προγραμματισμένες εργασίες καλώντας την αστυνομία. Το πανό είχε συζητηθεί ως ένα επικοινωνιακό μέσο αργά το προηγούμενο βράδυ και ήταν ήδη στη θέση του! Θυμάμαι πως χαμογέλασα, γιατί αν κάτι λείπει από την προσπάθεια όσων παλεύουν για ένα κοινό σκοπό είναι η “μαγεία” της συνέπειας και της συνέχειας, πέρα από το δίκαιο του σκοπού. Αυτό καλλιεργεί την εμπιστοσύνη και δημιουργεί τελικά ένα μέτωπο που κινείται προς τον στόχο με σιγουριά και δύναμη.
Διαβάστε τη συνέχεια του ρεπορτάζ εδώ.
